شعر ریاضی
روزگاری عشق من اعداد بود
بازیم تفریق و جمع و عاد بود
زندگی تنها ریاضی بود بس
جز ریاضی کارهایم بود عبس
فکر میکردم ریاضی ساده است
جمع و ضرب پیش پا افتاده است
جز ریاضی دان کسی شنگول نیست
بی ریاضی زندگی معقول نیست
حال فهمیدم که این دیو سیاه
نیست یک معشوق جز قرص ماه
من ندانستم که انتگرال چیست
حال فهمیدم که جز اشغال نیست
من غلط کردم که گشتم عاشقش
مرده شورش را برند با مشتقش
دیروز در درس ریاضی گفت استاد مهر و وفا را ضرب در صلح و صفا کن
مجموغه غم را بنه در یک پرانتز روی لبانت آکلاد خنده وا کن
یک نقطه فراز از نون محنت با نقطه بای محبت آشنا کن
هر نامساوی را مساوی کردن اولی دلتای قلبت را بری از کینه ها کن
منزل مکن در زیر رادیکال دنیا یا خویش را با یک توان زآنجا رها کن
از نقطه ای بر روی مختصات ذهنت خطی برای مهربانی ها جدا کن
منها مکن ما را زخون بی دریغت
چون نقطه اگر ساکن یک جای شوی
چون دایره گرمحیط پیمای شوی
از قسمت خویش پای بیرون ننهی
گرچون سر پرگار همه پاي شوی
«خواجه نصیرالدین طوسی»
یاد ایامی که سهمی از ریاضی داشتیم
مغز خود رابا قوانین حساب انباشتیم
یاد ایامی که با یک عالم از سر زندگی
پای خود را در مسیر هندسه بگذاشتیم
یاد ایامی که مشتق در صدامان زنده بود
دست انتگرال؛ مارا از تنفس کنده بود
جذر ما مجذور دنیا بود و بی اندازه تا
بی نهایت در صداهامان صدا افکنده بود
یاد ایامی که دستان ریاضی مثل باد
دست ما را در سکوت زندگی مان می فشرد
یاد آن ایام شیرین ای دریغا ای دریغ
غنچه ما از خستگی نشکفته بود
شعاع درد مرا ضرب در عذاب كنيد
كه تا مساحت رنج مرا حساب كنيد
محيط تنگ دلم را شكسته رسم كنيد
خطوط منحني خنده را خراب كنيد
طنين نام مرا موريانه خواهد خورد
مرا به نام دگر غير من خطاب كنيد
دگر به منطق منسوخ مرگ نمي خندم
مگر به شيوه ديگر مرا مجاب كنيد
در انجماد و سكون پيش از آنكه سنگ شوم
مرا به هرم نفسهاي عشق آب كنيد
مگر سماجت پولادي سكوت مرا
درون كوره فرياد خود مذاب كنيد
بلاغت غم من انتشار خواهد يافت
اگر كه متن سكوت مرا كتاب كنید.
منحنی قامتم، قامت ابروی توست
خط مجانب بر آن، سلسله گیسوی اوست
حد رسیدن به او، مبهم و بی انتهاست
بازه تعریف دل، در حرم کوی دوست
چون به عدد یک تویی من همه صفرها
آن چه که معنی دهد قامت دلجوی توست
پرتوی خورشید شد مشتق از آن روی تو
گرمی جان بخش او جزئی از آن خوی توست
بی تو وجودم بود یک سری واگرا
ناحیه همگراش دایره روی توست
باز هم خواب ریاضی دیده ام
خواب خط های موازی دیده ام
خواب دیدم خوانده ام ایگرگ زگوند
خنجر دیفرانسیل هم گشته کند
از سر هر جایگشتی می پرم
دامن هر اتحادی می درم
دست و پای بازه ها را بسته ام
از کمند منحنی ها رسته ام
شیب هر خط را به تندی می دوم
گوش هر ایگرک وشی را می جوم
گاه در زندان قدر مطلقم
گه اسیر زلف خط و مشتقم
گاه خط ها را موازی می کنم
با توان ها نقطه بازی می کنم
لشکر تمرین دارم بی شمار
تیغی از فرمول دارم در کنار
ناگهان دیدم توابع مرده اند
پاره خط ها نقطه ها پژمرده اند
در ریاضی بحث انتگرال نیست
صحبت از تبدیل و رادیکال نیست
کاروان جذر ها کوچیده است
استخوان کسر ها پوسیده است
از لگ و بسط نیز اثار نیست
ردپایی از خط و بردار نیست
هیچ کس را زین مصیبت غم نبود
صفر صفرم هم دگر مبهم نبود
اری اری خواب افسون می کند
عقده را از سینه بیرون می کند
مردم از این ایکس و وای داد داد
روزهای باریاضی یادباد
شعر طنز رياضي!!
رياضي درس خشک و درس سردي است
رياضي بهر ما همچون نبردي است
نبردي کاندر آن تيغت مداد است
حريف و دشمنت مشق زياد است
نبردي کاندر آن خونت نريزند
ولي صفرت به رنگ خون نويسند
به ميدان نبردش چون نهي پا
نگاهت را بگرداني به هرجا
به هر سو بهر قتلت ايستاده
چهل فرمول تابع هاي ساده
به مشرق خيل خطهاي عمودي
به مغرب شصت و دو سور وجودي
براکت اين طرف با قدر مطلق
در آن سو حد و انتگرال و مشتق
دو صد لعنت بر ا ين اقوام سينوس
به تانژانت و کتانژانت و کسينوس
که فرمولهاي آن بي حد و بي حصر
بود در صورت و در مخرج کسر
خلاصه مي کنکم ديگر کلامم
قبولش مي کني يا نه ندانم
به ميدان پا منه کارت خراب است
دراينجا نمره بيست چون سراب است
تابع عشق تو را ،دامنه اي پيدا نيست
يك به يك هست، ولي بهر دلم پوشا نيست
مي هراسم كه چو معكوس نمايم آن را
آشكارا شود آن رابطه كه ، پيدا نيست
راستي ،گر به تو بسيار شوم من نزديك
عشق پاكم ، به كجا ميل نمايد ،جانيست
گرتوخواهي كه درآغوش تو من جاگيرم
تابع فردخودت ، زوج نما، پروا نيست
منحني دلت ، از رأس شكسته است ، چه باك
كه مماس دل من هست ، ولي آنجا نيست
رفع ابهام نمودم ، زخم لبهايت
پس سخن ساده بگو ، وقت غم وحاشا نيست
هرچه من ، روي نمودار رخت گرديدم
باز، يك نقطه بحراني آن ، پيدا نيست
من بيچاره ، اسير خم گيسوي توام
اين چنين تابع بي چون وچرا ، هرجا نيست
خیلی جالب بود 😀
قشنگ بود.